Een bloeiende oase die de zintuigen prikkelt

De contouren van de groeiende tuin rond campus Banneux zijn al zichtbaar. Chantal Grauwels, experte dementie binnen de verschillende seniorenvoorzieningen van Hogevijf, zette haar schouders mee onder dit mooie initiatief. “Dit verhaal raakte in stroomversnelling tijdens de pandemie. We hadden al wat groen, maar nu zetten we meer in op beleving en de therapeutische meerwaarde voor onze bewoners. Voor mensen met dementie zijn het vaak de woorden die spijtig genoeg wegvallen, maar gelukkig zijn er de herinneringen van vroeger die hen weer doen openbloeien. We focussen daarom op het prikkelen van álle zintuigen. De dingen die wél nog kunnen en waar bewoners oprecht van genieten. Bloemen, vlinders, de geuren van de natuur, het daglicht, de zon...”

Eén van die bewoners is Christiane Brabants. Ze is 88 en verhuisde vijf jaar geleden – als één van de eerste bewoners op de vernieuwde campus – naar het woonzorgcentrum in de Hadewychlaan. Geen grote volksverhuis voor haar, want ze woonde al in de straat. “Net voor ze haar intrek nam, traden er plots symptomen van dementie op”, vertelt zoon Raymond Haerden. “Maar ze kan nog goed wandelen en trekt zich kranig uit de slag. Binnen is ze vaak in de weer met haar breinaalden. Zodra het goed weer is, trekt ze haar jas aan en vertrekt ze richting buitenlucht. (lacht) De tuin is een aangename manier om het dagdagelijkse leven in het woonzorgcentrum wat te doorbreken.” 

De tuin is vrij toegankelijk voor alle (buurt)bewoners van Banneux. “Omdat mijn mama vroeger in de straat woonde, komen nog heel wat buurvrouwen en vriendinnen op bezoek”, vertelt Raymond. “En veel buurtbewoners wandelen hier met hun hond. Dan leeft mijn moeder echt op. Ze is helemaal zot van die kwispelende beestjes die leven in de brouwerij brengen.” Wie nog leven in de brouwerij brengt, is de kleindochter van Christiane. “De dochter van mijn zus komt regelmatig wandelen met haar oma. Een uniek momentje tussen kleindochter en grootmoeder dat haar echt oplaadt."

“Dat de hele wijk door de tuin kan en mag wandelen, is een weldoordachte keuze”, vertelt Chantal. “Zo zetten we in op de verbinding met de buurt. We werken bijvoorbeeld samen met twee scholen in de wijk, de Mozaïek en De Toverfluit. In het kleine amfitheater aan de zijkant van de tuin kunnen ze buitenlessen organiseren. Verder kan je hier wandelen door een tiny forest, de vlindertuin en staan er zelfs eenvoudige fitnesstoestellen. Als je verder loopt, kom je langs de Wilgentunnel: een natuurlijk gevlochten constructie die – eens volledig begroeid – een aangename en geborgen cocon gaat vormen voor de bewoners en hun familie.” 

En laat dat nu net het lievelingsplekje van Christiane en Raymond zijn. Moeder en zoon zijn graag samen op sjok. “Tijdens onze ronde in de tuin, komen we hier steevast even uitrusten. Het groen rond de Wilgentunnel moet nog groeien, maar eens het in bloei staat, wordt het een fijn beschut plekje tegen zon en wind.” We wandelen verder langs de paden. Helemaal tot op het houten knuppelpad over de wadi. “Een paar weken geleden stond hier nog water, nu kruipt het gras onder het nat vandaan. De tuin leeft! We zijn benieuwd hoe het hier door de seizoenen heen zal veranderen en hoe de tuin stap voor stap verder groeit met diverse infobordjes en interactieve activiteiten voor jong en oud.”